Daar hoog in de bergen

Op zondagochtend the room with a view achter ons gelaten. We gaan naar Bryce Canyon. De rit gaat al snel naar grote hoogte. Zo hoog dat ik blij ben dat ik rij en vooral op de weg moet letten. Op deze hoogte is er bovendien een aardig straffe wind. Dat maakt het erg leuk om over een hele smalle bergrug te rijden, aan weerszijden een afgrond (volgens Hilma, ik zag alleen asfalt).

En midden in die bergen is dan wel weer de redding van de ochtend Kiva Koffeehouse. Naast de weg, in de bergen, geen dorp, geen gehucht geen huis in de buurt … maar wel heerlijke espresso.

Via Tropic naar Bryce Canyon gereden. Daar hebben we de natte droom van de familie Van der Valk gevonden; een heel toeristen dorp van 1 eigenaar. Met hotel, motel, cabins, campground, restaurants, winkels en entertainment. Dus wij hebben ons maar even teruggetrokken op onze kamer want de eerste anderhalve week van de vakantie gaan niet in de koude kleren zitten.

Goed uitgerust op maandagochtend het national park in. Daar “moet” je de Navajo Loop doen, volgens velen de mooiste wandeling ter wereld. Volgens Hilma klopte dat ook. Met name de aanblik van prachtige dieprode of oranje Hoodoos, dit zijn door erosie ontstane rotspilaren. In het “Amphi Theater” staan een groot aantal Hoodoos als een surrealistisch leger.

Zelf heb ik niet meer gezien dat steeds de 2 meter van het pad voor me. Want zowel de weg omlaag als de weg omhoog was een paadje naast een godsallemachtig steile afgrond. Op de bodem van de canyon heb ik omhoog gekeken en dat was inderdaad heel mooi, de weg omhoog echter …

Wat wel blijft is dat het hier een volstrekt uniek landschap is. Met rotspartijen die door jarenlange erosie de meest fantastische vormen hebben gekregen. En die ook nog steeds van vorm veranderen. De meest overheersende kleur van het gesteente is oranje rood. Maar daartussen in zit alles van wit tot zwart. Bomen kunnen nog op de meest bizarre plekken groeien. Soms lijkt het op een maanlandschap, maar dan met een hele warme kleur.

Terug boven wel weer een leuk praatje van een Ranger over de geologie van het gebied. Probeerde me alleen voor te stellen hoe ze een verhaal van miljoenen jaren onstaansgeschiedenis (met algen en eencellige en uitgestorven dieren) konden rijmen met hun rotsvaste geloof in een schepping in 7 dagen? Om de sfeer niet te bederven deze vraag maar voor me gehouden.

Vervolgens nog een prachtige rit door het national park met vele stops op uitzicht punten. En even zo vele prachtige vergezichten. Op de weg terug werd de enige echte tegenvaller tot op heden een beetje goedgemaakt. Tot nu hebben we bijna niets aan wildlife gezien. Ja goed, wat eekhoorns en wat vogels, maar niet echt imponerend. Daar kwam dan nu een schattige “Pronghorn” (Amerikaanse antilope) bij. Maar eigenlijk vind ik dat we zo hoog in de bergen wel recht hebben op een beer ofzo.

See You!