Meer Indians en soms een cowboy

De lange siësta in Santa Fe heeft ons goed gedaan. We zijn daarna nog even het hotel uitgegaan om een milkshake te halen bij de Sonic. Dit is eigenlijk bedoeld als Drive In en als er twee Hollanders aan komen wandelen vallen de jongens uit de bediening bijna van hun rolschaatsen.

Heerlijk geslapen en ontbeten, tijd om naar Taos te gaan. Een paar mijl buiten Santa Fe ligt het Santa Fe Opera House dat minimaal net zo bijzonder schijnt te zijn als z’n collega in Sydney. In eerste instantie lijkt het alleen een mooi gebouw. Maar als je naar ‘binnen’ gaat blijkt het een open gebouw te zijn met een waanzinnig mooi uitzicht.

Verder op weg. Hilma’s normaal gesproken onovertroffen navigatie vaardigheden lieten haar even in de steek zodat we via een omweg in Abiquiu aankwamen. En ondanks dat George O’Keefe daar een beroemd kunstenaar schijnt te zijn geweest was er niet veel aan (behalve een pracht van een regenbui).

Onderweg komen we tientallen motorrijders tegen die hun eigen ‘Easy Rider’ avontuur aan het beleven zijn. De rijders zijn vooral stoer omdat ze niets anders dan een spijkerbroek en een t shirt aan hebben. Een motorhelm is voor mietjes. Ook gaaf dat sommige motoren zulke hoge sturen hebben dat je er volgens mij nog geen kwartier op kan rijden zonder kramp in je armen te krijgen. Maar de plakplaatjes op je arm zijn wel goed zichtbaar.

Ranchos de Taos heeft een hele leuke Adobe stijl kerkje. Adobe stijl (heeft niets met de software te maken) wil zeggen dat de gebouwen van klei en stro zijn gemaakt. In de regen loopt er ook gewoon klei vanaf. Taos Pueblo is de oudst permanent bewoonde nederzetting van de VS helemaal in die Adobe stijl opgetrokken. Natuurlijk ook om te bezichtigen.

De avond in Taos doorgebracht in de kroeg met een boek en een biertje en live optreden van een lokale singer/songwriter.

De weg van Taos naar Durengo geeft meer en meer het gevoel van het wilde westen. Eerst een hele diepe kloof waar de Rio Grande door stroomt. En wel zo’n diepe kloof dat mijn hoogtevrees in vliegtuigmodus ging zodat ik nergens last van had. Het landschap werd ondertussen steeds ‘groter’. Bergketens waar je de cowboys nog tussen je oogharen doorheen kunt zien gaan.

Onderweg naar Durengo nog 1 ding geleerd: vraag in Amerika nooit om een ijsje. Want je krijgt een ijsberg, van weliswaar heerlijk homemade ice. Maar je calorieën zijn voor een dag of wat weer binnen … heerlijk. Wij gaan zo Durango in.

See you!