Eenheid van tijd, plaats en handeling

Elk ouderwets toneelstuk kent een eenheid van tijd, plaats en handeling. De afgelopen twee dagen werden een aantal van deze elementen flink door elkaar gegooid. Het begon allemaal heel eenvoudig. Donderdag was een reis dag. Het belangrijkste doel was van Zion naar Page in Arizona te rijden. Terug door het mooi Zion, met een lange tunnel die, zeker voor die tijd een technisch hoogstandje moet zijn geweest.

Daarna de grote weg op om na enige uren bij Page aan te komen. Daar foto’s gemaakt van de een na grootste stuwdam. En een hapje gegeten in het stadje. Van Page zelf is niet veel te vertellen, behalve dat het een kleine versie van Almere is, in die zin dat het pas een heel jonge stad is (1957). En in een soort moderne efficiëntie hebben ze 1 straat gemaakt met daaraan 12 kerken. Zodat op zondag iedereen naar dezelfde straat gaat. Blijft mijn vraag of die verschillende gelovigen elkaar dan als Hooligans staan toe te roepen en zingen.

Daarna ingecheckt in een Resort aan het ijsblauwe stuwmeer, Lake Powell. Er was wel een opmerking over vroeg aankomen, maar daar sloegen we niet op aan. Pas later bij het diner (we hadden om 8 uur gereserveerd) bleek dat we weer een uur te vroeg waren. Waarna bleek dat we weliswaar precies op de grens van Arizona en Utah zitten maar dat er wel een heel uur tijdsverschil is.

De eenheid van tijd werd nogmaals verstoord toen we vanochtend naar Monument Valley togen. Wij vroeg op om toch nog wel een aardig eindje te tijden. Bij aankomst bleken we toch weer een uur te zijn kwijt geraakt, want Monument Valley heeft Utah tijd! We vonden overigens vooral de sfeer in dit park bijzonder.

Om ons te blijven verplaatsen, zijn we terug naar Page en het Resort gegaan. Toen Hilma de schuifdeuren naar de veranda opendeed zag ze een trouwopstelling zoals je in Amerikaanse films ziet. Stoelen met strikken en zo’n boogje waar bruid en bruidegom onder gaan staan. Veel van de gasten zaten overigens op het gazon al aardig van het bier te genieten. Dat maakte de bruiloft voor een aantal van hen denk ik al wat surrealistisch.

Maar de eenheid van handeling werd pas echt verstoord bij de opkomst van de bruid. Terwijl zij richting het altaar schreed liepen twee oudere heren met rugzakken en korte broeken naar hun kamer … over hetzelfde pad. Even leek niemand meer te weten in welk toneelstuk ze nou speelden. Wij wel, want wij maakten vanaf onze veranda foto’s van het hele tafereel.

See You!