Ruta 40 een hele klus

Vanaf het plaatsje Rio Mayo reizen we over de RN40. De Lonley Planet omschrijft het als “surviving the Ruta 40” . Omdat de landbouw- en olieproducten van het binnenland naar de zee moeten, zijn de wegen van west naar oost hier in Argentinië prima in orde. De weg van het noorden naar het zuiden is een achtergebleven gebied.

Grote delen van de weg zijn niet geasfalteerd. De bestrating loopt uiteen van gravel tot gewoon losse keien. Denk bij dat laatste aan de kasseienstroken uit de “hel van het noorden” maar dan met losliggende kasseien. Daar gingen wij dan over heen met een Fordje. Ook wel weer verklaarbaar want in Argentinië zijn te weinig 4x4 en pick-up trucks om ze te verhuren (slimme Duitsers huren ze in Chili).

Doen ze dan helemaal niets aan deze weg? Dat wel, heel soms zie je ergens midden in the middle of nowhere ineens een aantal vrachtwagens en shovels staan, en heel soms doen die ook nog iets. Soms is er sprake van een echte Tantaluskwelling. Dan ligt er naast het rotspad waar je op moet rijden een asfaltweg zo glad als een babybilletje … maar daar mag je dus niet op rijden.

Met een snelheid van tussen de 15 en de 50 kilometer per uur zijn wij zo van Rio Mayo naar El Chalten gereden. Uiteraard met een aantal tussenstops om op Estancias te slapen. Het langzame rijden heeft voor en nadelen. Als nadeel, met 15 kilometer per uur is een pampa wel heel groot. Als voordeel, je ziet werkelijk alles, van vossen tot gordeldieren, van flamingo’s tot guanaco’s (dat zijn dus die Argentijnse lama’s die geen lama mogen heten).

Het verblijf is ook heel bijzonder, van een architect die in een gehucht zijn eigen hotel heeft gebouwd waar hijzelf kookt, tot een ranch waar Hilma de lammetjes de fles heeft gegeven. Het hotel naast het prachtige meer met uitzicht op de besneeuwde bergen van de Andes. Dat maakt al die kilometers met samengeknepen billen als er weer een steen tegen de onderkant aanramt wel de moeite waard.

Vanuit een zonnig maar vrieskoud El Chalten: hasta la vista.