Naar (nieuw) Schotland

Donderdag was het tijd om Bar Harbor en de Verenigde Staten achter ons te laten. Het werd een dag rijden naar Canada. Maine liet zich nog wel van haar mooie kant zien. Groen met de eerste rood bruine en gele herfstkleuren ertussendoor. Tot Hilma's verrassing is er sprake van een echte grens tussen de VS en Canada. Hilma zag een soort vriendelijk wuivende Schengen grens voor zich. Het werd een doortastende Canadese douane dame die allerhande vragen stelde.

In Canada werden meteen twee dingen duidelijk: wat betreft de wegen staat het 1 - 0 voor Canada, misschien kunnen ze vanuit de VS eens een studiereis houden: wegenonderhoud doe je zo. Ten tweede, Canada is groter dan België, maar taalkundig net zo gespleten. Behalve dan weer op Nova Scotia, daar doen ze Engels en, echt waar, soms wat Gaelic erbij.

De weg naar Halifax was lang en ook nog grijs en nat. Donker toen we het hotel vonden en donker toen we nog wat gingen eten. Gezonde slaap in een nogal chique hotel. En dan wakker worden en ontdekken dat Halifax een erg leuke stad is, met een originele boardwalk langs de kust en een heerlijk organic ontbijt op de Farmers Market. Wel wil alles in Nova Scotia nog Schotser zijn dan de Schotten.

De heren die de valet parking van ons hotel deden dragen zelfs een kilt. Nadat een vriendelijke meneer in kilt onze auto had opgehaald en ik op de bestuurdersstoel ging zitten moest ik ineens denken aan het verhaal over geen ondergoed onder een kilt ...

Dan richting Cape Breton. Toch ook weer een aardig stukje rijden, maar met mooi weer gaat dat toch een makkelijker. Voor wat betreft de wilde dieren valt de reis nog wat tegen, als je althans daarbij de fietser op de snelweg niet meetelt. Of misschien de foto van de überschattige Pandabeer die de lokale Apple store had staan.

Hier op Cape Breton slapen we in een piepklein, maar erg schattige, cottage. Met wel het voordeel dat we weer een keertje zelf kunnen koken. Want raar genoeg zijn het wat mij betreft de restaurants die gaan vervelen tijdens het reizen.

Na het eten, pasta Piet kan altijd en met vrijwel alle ingrediënten, nog een stukje gaan rijden. We zijn hier om The Cabot Trail te rijden (en te lopen). Volgens kenners een van de mooiste routes ter wereld. En het stukje wat we vanavond hebben gedaan, in het avondlicht maakte alle beloftes waar. Hilma werd helemaal blij van alle foto's die ze maakte, vergezichten, bergen, de oceaan, alles is er.

Morgen de hele Cabot Trail ... tot dan ... See you all.