Op zoek naar de walvis

Dinsdag redelijk op tijd vertrokken uit North Conway om naar de kust te gaan. We rijden door Maine waar de herfstkleuren al een beetje tevoorschijn komen. Aan de borden te zien zijn er binnenkort verkiezingen en misschien kunnen de kandidaten zich druk maken over de staat van de wegen. Soms zit er namelijk wat asfalt rond de gaten.

Het landschap gaat langzaam over in de kust. Dit is waar de lobsters (zeekreeften) worden gevangen. Veel en groot. Bar Harbor is de belangrijkste toeristische trekpleister op het (schier)eiland. Vroeger hielden hier de rich and famous hun vakanties, nu mogen wij er ook komen. Het is vooral een plek voor Amerikaanse toeristen en laten we zeggen dat Hilma en ik qua leeftijd ook een uitzondering zijn.

De woensdag stond in het teken van de walvis. Wij de boot op (een snelle catamaran) die ons ver de Golf van Maine op zou brengen om walvissen te zien. Aan land is het nog lekker van temperatuur maar als de boot snelheid maakt begint het rap kouder te worden. De snelheid en de golfslag hebben wel een dramatische invloed op sommige van de Amerikaanse bejaarden. Een dame is al na 5 minuten zo zeeziek dat ze de rest van de reis in een staat van halfdood doormaakt.

Een andere dame grijpt na 10 minuten de reling vast om die pas weer terug in de haven (na 4 uur varen) los te laten. Ondertussen wikkelen haar vriendinnen een sjaal om haar koude handen. Ze blijft verder stug recht voor zich uit staren. Maar goed het gaf ons iets om naar te kijken.

Want de waarheid is, we hebben walvissen gezien, maar wat jullie op de foto kunnen zien hebben wij ook gezien. Oké, we hoorden ze ook nog "spuiten uit hun blowhole". En we zagen ook nog zeehonden en een eiland. Maar deze dag op zee heeft ons geen walviskenners gemaakt. We zijn heerlijk uitgewaaid, hebben een lekker kleurtje gekregen en inmiddels is Hilma al weer een beetje opgewarmd.

Morgen op weg naar dat andere land op dit continent.

See you all.