The Sunshine Coast

Na Hilma's knipbeurt nog een lekkere koffie in Vancouver en dan de stad uit naar de ferry. Zo'n boot op natuurlijk vooral in de rij staan en wachten. De overtocht zelf, naar de sunshine coast neemt maar een klein uur in beslag.

Aangekomen in ons hotel het vaste ritueel, even opfrissen, een hotel voor de volgende dag boeken en kijken waar we kunnen eten. De prettigste reisgids (Lonely Planet, yep die blijven we trouw), maar ook Google en TripAdvisor kwamen met hetzelfde restaurant als suggestie. En het was maar 900 meter van het hotel, dus die ging het worden.

Wat niet één van die analoge of digitale hulpmiddelen vertelde was dat die 900 meter wel f*cking stijl naar beneden ging. De laatste 300 meter maar liefst 21%! Naar beneden lopen is dan al een behoorlijke uitdaging, maar je moet natuurlijk ook weer terug. Gelukkig beviel het eten prima, dat maakt zo'n klauter dan weer de moeite waard.

De volgende ochtend de sunshine coast highway op. Het is een mooie lommerrijke weg, maar meer zie je er ook niet van. De wat rijkere bejaarde Canadezen hebben hier pal aan de kust hun huizen staan. Dus je ziet als toerist ook niet zo veel. En ook hier zullen de bewoners vast hartstikke aardig zijn, maar we zagen nog nooit zoveel bordjes 'no trespassing' en 'private property'. Maar goed, de zon scheen dus het was de sunshine coast.

Eind van de middag weer de volgende ferry naar Powell River. Een plaats waar ooit de grootste papierfabriek ter wereld stond. Er stond nu nog een fabriek, pal voor het hotel. The Old Courthouse Inn was omgebouwd tot een aller schattigst hotel. En elke vakantie moet je wel zo'n hotelletje bezoeken, tot je weer weet waarom je dat beter niet kunt doen. Ten eerste heeft de 'innkeeper', meestal een wat oudere dame, de tent propvol gezet als de winkel van malle Pietje.

Ten tweede kraken natuurlijk alle vloeren, zodat je ook alle andere gasten goed kunt volgen. Ten derde kun je in de mini inbouw douche je kont niet keren. En tenslotte, als Hilma gaat föhnen heeft de helft van de kamer geen stroom meer.

Daartegenover staat dat de genoemde innkeeper altijd een vreselijk lief en aardig mens is. Dus dat maakt eigenlijk alles weer goed. Als dan ook nog een microbrewery bijna naast het hotel zit ...

Vanochtend rustig aan gedaan, de ferry naar Vancouver Island gepakt. Komen we aan bij ons hotel (een moderne keten), maar wat zit er pal naast .... een microbrewery. In alle eerlijkheid begint Hilma zich een beetje zorgen te maken en ik praat als brugman om die zorgen weg te nemen.