Stilte aan het meer

Onze rustieke cabin aan de McKenzie rivier was heerlijk. Lekker buiten eten op de veranda. Je eigen eten en je eigen ontbijt maken. Misschien wat jammer dat het bed ook wat rustiek was. Of laten we het een nostalgische kuil in het bed noemen.

In het vervolg van de Pacific Byway bezochten we nog een stuwdam, maar reden we vooral weer mooie kilometers door de hooggepiekte dennenbomen. Aan het eind van de Byway ligt Oakridge. En wij hebben het ernstige vermoeden dat dit dorpje de inspiratie is geweest voor Twin Peaks. We hadden niet meteen door dat het plaatsje in tweeën werd gedeeld door een spoorweg. Dus Hilma stapte uit om de weg te vragen aan een wat vreemd ogende nogal gezette jongeman/vrouw die overigens keurig de weg wees.

Bij de benzinepomp stond een mevrouw met hond die me vriendelijk toelachte ... tandeloos. In de supermarkt bestelde we 2 sandwiches waarbij het meisje zeker een kwartier nodig had om deze te maken. Terwijl we aan het wachten waren trok een stoet aan 'weirdo's' aan ons voorbij. En dan hebben we het nog niet eens over de maar niet verdwijnende rij auto's bij de drive through koffiestand.

De weg naar Klamath Falls was kilometers lang en kaarsrecht. Het dorpje zelf heeft (citaat Lonely Planet) 'big potential waar ze verder niets mee doen'. Wel een prima hotel en een micro brewery waar ze een erg lekkere Double IPA maken en schenken.

We twijfelden even of het wel een goed idee was om twee nachten in Klamath Falls te boeken. Want echt veel is er inderdaad niet te beleven. Maar de jongedame van de tourist office wees ons op 'Lake in the Woods', volgens haar een leuk meer waar je prima wat kunt wandelen en wat rondhangen.

Als er zoiets als 'underselling' bestaat dan is deze jongedame daar kampioen in. Lake in the Woods is prachtig. Het zal er in het zomerseizoen vast ongelofelijk druk zijn, gezien alle picknicktafels en wat al niet meer, maar nu was het er stil. Aan het meer stonden heerlijke luie stoelen waar Hilma en ik een paar uur rustig hebben zitten lezen. Even werden we verstoord door wat wij denken dat een Woodpecker was en een eekhorentje.

In het restaurant was het ook heerlijk lunchen in een fijn relaxt tempo. Daarna nog maar weer even in de luie stoelen gezeten .... maar het werd wat warm (25+). Op de rit terug zag Hilma nog een vos in het koren, dus we hebben weer wat wildlife op het lijstje staan.

Morgen maar eens een langer stuk rijden naar Californië ook weg naar ons Eureka moment.